جوراب
جوراب از قدیمیترین پوشاکی است که بشر از زمان باستان آن را استفاده کرده است. آثار بجای مانده از یونان و مصر باستان حاکی از آن است که بردهها و کارگران نوعی جوراب ساقه بلند به پا میکردند. در شرق آسیا زنان جورابهای ساق کوتاه ابریشمی استفاده میکردند. تقریباً از پانصد سال پیش جورابهای ساق بلند کشباف وارد بازار شد. افراد جوراب را برای گرم نگهداشتن پا، تمیز ماندن پا، راحتی پا در کفش و به دلیل مد و زیبایی استفاده میکنند. یکی از گروههای اجتماعی که نیاز مبرمی به جوراب مناسب دارند، ورزشکاران هستند. کیفیت و مرغوبیت جوراب ورزشکاران خیلی مهم و موثر است. عموماً جنس جورابهای ورزشی از لاکرا، پنبه، آکرلیک و پشم است.
اولین ماشین کشبافی را یک کشیش انگلیسی به نام ویلیام لی در سال 1589 اختراع کرد. در آن زمان اغلب مردم جورابهای نخی و ابریشمی به پا میکردند. بعد از جنگ جهانی اول بود که جورابهای نایلونی وارد بازار نساجی شد و جای جورابهای ابریشمی را گرفت. از سال 1960 به تدریج جورابهای یک تکه، بدون درز و کفیدار جای جورابهای کشباف را گرفت. در همان زمان بود که بانوان کشورهای غربی به پوشیدن دامن کوتاه روی آوردند و به همین دلیل از ساق جورابیهای بلند به جای پوشیدن جوراب، استفاده میکردند. بافندگان جوراب هم برای جا نماندن از رقابت با ساقها، به بافتن جورابهای بلندی که مناسب دامن کوتاه آن زمان بود، روی آوردند. در این رقابت جوراب شکست خورد و به طور کلی از صحنه بازار حذف شد و جایش را به ساق جورابیهای نایلونی ظریف و زیبا داد.
تصویر فوق مربوط به یک جفت جوراب است که در موزهای در شهر لندن نگهداری میشود. غیر از بافت، رنگ و طرح بسیار زیبای این جوراب، نکته جالب توجه، سالم ماندن آن بعد از گذشت زمانهای بسیار طولانی میباشد. این جوراب در حفاریهای باستانشناسی شهر اوکسیرینخوس، در کنار رود نیل به دست آمده است. نوع جدا بودن انگشتهای جوراب نشان دهنده این است که آن را همراه با صندل میپوشیدند.