آنچه باید در مورد خز بدانیم (2)

خز به پوست مودار برخی از حیوانات گفته می‌شود که اغلب فرآوری و رفو می‌شود تا به عنوان پوستین در لباس‌ها به کار رود. در صنعت نساجی به دلیل عایق بودن و گرمابخشی موی پوست حیوانات، آنرا از پوست جدا نمی‌کنند. در حقیقت خز همان چرم است که موهایش جدا نشده. برخی از جانورانی که معمولاً برای تهیه خز کشته می‌شوند عبارتند از: روباه، خرگوش، سگ آبی، قاقم، سمور آبی، سمور، خوک دریایی، گربه، سگ، کایوت و چینچیلا. به دلیل خشن بودن نوع کشتار این حیوانات برای بهره‌برداری از خز آنها، استفاده از خز طبیعی همواره مورد اعتراض شدید حامیان حیوانات بوده است. بر همین اساس، در کشورهای سویس، کرواسی، اتریش و انگلیس، پرورش حیوانات به منظور تهیه خز از آنها، ممنوع می‌باشد. اروپا، کانادا، چین و روسیه بزرگترین صادرکنندگان خز در دنیا به حساب می‌آیند. حدود 6000 مرکز پرورش خز در کشورهای اتحادیه اروپا وجود دارد.

خزهای مصنوعی مزایای خوبی نسبت به خزهای طبیعی دارند. برخلاف خزهای طبیعی خزهای مصنوعی را می‌توان تقریباً در هر حالتی رنگ‌آمیزی کرد و ترکیب رنگ‌های چشمگیرتری را ایجاد نمود. علاوه بر این، خزهای تقلبی از دوام و مقاومت بیشتری در برابر حملات محیطی برخوردارند. در حقیقت، برخی از آنها برچسب قابل شستشو با دست را دارند. با برطرف شدن نگرانی‌های دوستداران محیط زیست و حقوق حیوانات، طراحان مد روز می‌توانند لباس‌های بیشتری را با استفاده از خز مصنوعی تولیدکنند. در نهایت، خزهای مصنوعی بسیار ارزانتر از خزهای طبیعی هستند و آنها را به گزینه‌ای جذاب برای بسیاری از افراد تبدیل کرده است.